Toedeledokie

Zo vlak voordat papamama en Grote Broer gingen eten, lag ik lekker te rollen en spelen in de box. Vrolijk was ik ook en ik voelde me best lekker. 

Om aan tafel te kunnen komen zitten moest mama me natuurlijk helpen. Maar ik was zo verdiept in mn muziekinstrumentje dat ik haar niet opmerkte. Dus begon ze mn ruggetje te aaien en tegen me te praten. Toen ik me naar haar toedraaide, klapte ze in haar handen. Dat betekent voor mij dat ik opgepakt word! Dat vind ik altijd fijn maar nu schrok ik er heel erg van. Zo erg dat ik er een flink insult van kreeg: mn handjes omhoog, mn lijf verstijfde en mn gezicht vertrok in een scheve grimas. Het duurde niet lang, misschien 30 seconden?

Daarna zette mama me in mn aangepaste stoel. Bond mn broektuigje en mn bodytuigje vast, tafeltje ervoor en klaar. Helaas was ik nog steeds behoorlijk afwezig van die mokerslag van het epilepsiemonster. Rechtop zitten, lukte niet en mn koppie viel naar links en omlaag. Papamama kriebelden me en babbelden met me maar ik bleef zo’n 10 minuten in Niemandsland staren. 

Toen opeens begon ik te schudden met mn benen en handjes. Ook mn koppie schudde mee. Mn handen leken wel te dansen terwijl ik ze omhoog hield op hoogte van mn schouders, maar dat deden ze uit zichzelf! En het duurde en het duurde, wel 15 eindeloze minuten. 

Gevangen als een poppetje aan een touwtje. Geen reactie op alles wat papamama deden en uiteindelijk pakte papa me op om met zijn lijf het mijne rust te geven. Op schoot duurde het ook nog door, pas na zo’n 5 minuten en noodmedicatie kwam ik weer terug in het heden. 

Lekker tegen papa aan maar doodop ben ik daarna meteen in slaap gesukkeld. Die donder en bliksem in mn hoofd is enorm energievretend. 

Ik zeg ‘toedeledokie’ tegen deze dag. Voor mij is ie weer klaar. Hopen dat de Zandman mooie dromen brengt.